நானும் என் தனிமையும்

பூட்டிய ஓர் இருட்டறையில்
எதிரெதிரே அமர்ந்திருந்தோம்
ஒருவருக்கொருவர் முகம் பாராது
மூச்சு விடும் சப்தம் கூடக் கேட்காதவாறு
குற்றம் சாட்டும் தொனியில்
என் திசை நோக்கி வந்ததொரு விம்மல்
சலனமற்றிருந்த என்னருகில்
சற்றே தள்ளி அமர்ந்தது
இன்னும் நான் இழக்காமலிருப்பது
உன்னை மட்டுமேயென
உனக்குத் தெரியும் தானே
விடுபடும் வார்த்தைக்காய் மவுனித்திருந்தவள் 
துக்கம் தாளாது சட்டெனச் சரிகிறேன்
என்னைத் தன் தோள் சாய்த்து 
இறுக அணைத்துக் கொண்டது
பூட்டிய ஓர் இருட்டறையில்
கைகோர்த்து அமர்ந்திருக்கிறோம் 
நானும் என் தனிமையும்